Het verblijf in Bucalemu had meer tijd in beslag genomen dan van tevoren was verwacht. De paradysfugel had eigenlijk na twee dagen willen vertrekken maar na een discussie werd toch besloten het verblijf met nog eens twee dagen te verlengen: één dag in Bucalemu en één dag naar Lo Valdivia om het feest van het zout bij te kunnen wonen. Met deze optie kon de vogel leven en zo had ze mooi een middag extra de tijd om het strand met het fijne, zwarte zand te verkennen. Het was na Pichilemu, waar ze de oceaanoever niet eens had betreden vanwege de hoeveelheid vakantiegangers, pas de tweede kustplaats die ze aandeden tijdens de reis.

Het gaf haar een goed gevoel om de grote oceaan weer eens van dichtbij te kunnen begroeten en haar voeten waren zeer verheugd opdat ze eindelijk opnieuw de kans hadden om door het zoute water te kunnen waden. Het water was aan de koude kant en ze besloot na een tijdje een plekje op te zoeken om wat te kunnen zonnebaden.

Met de stalling van de paarden in het zicht aan de duinrand, de mensen op het strand met het dorp op de achtergrond, had ze genoeg verschillende panorama's om zich heen om de middag observerend door te brengen. Ze had een boek en een schrift meegebracht om eventueel wat te lezen of te schrijven. Echter stond haar hoofd er niet naar. Gewoon eens een middag niets doen. Niets doen was niet de juiste benaming. Andere dingen doen waar vaak geen tijd voor is in de drukke agenda's van menig een. Kijken, luisteren naar de zee en lekker in het zonnetje luieren, daar had ze zin in! Het hoofd moest leeg gemaakt worden want ze voelde zich ondanks het onderweg zijn min of meer gestrest. Want, ondanks dat het lijkt voor buitenstaanders dat een maand op reis één en al vakantiegevoel is, blijkt de waarheid anders. Het opzetten maar vooral afbreken van de kampementen is een bezigheid die bijna twee uur in beslag neemt. Daarnaast is het uitstippelen van de route een klus die z'n tijd eist en bovendien moet er naast het schrijven en selecteren van het fotomateriaal nog gewerkt worden voor het marionettencircus in de vorm van het actualiseren van de internetpagina of het bijwonen van de shows om beeldmateriaal te verkrijgen. Bovendien neemt het zoeken naar onderdak tevens tijd in beslag, nog maar te zwijgen van de handwasjes en het bereiden van de maaltijden.

En fin, deze paradysfugel klaagt niet, integendeel. Ze weet hoeveel ze hecht aan haar levensstijl en de hoeveelheid ervaringen die de reizen haar schenken. Het was gewoon tijd voor een echte rustdag. Ze bekeek de mensen op het strand, de paarden in de schaduw onder het afdak en ze liet haar gedachten de vrije loop. Na een paar uur dommelen en zonnen had ze weer zin om terug te gaan naar het kampement, naar de camping 'Donde Tolano' (bij Tolano).

Don Tolano oftewel: de Heer Tolano, zo werd de eigenaar, meneer Goméz in het verleden ook wel genoemd. Zo stond hij bekend in het dorp en omstreken. Tot aan 27 februari 2010 was hij eigenaar van een restaurant en danssalon op hetzelfde terrein waar de twee reizigers nu hun tent hadden staan. Om half drie 's nachts, na een dik half uur, was echter alles anders. Een zeer zware aardbeving (8.8 op de schaal van richter) met het episch centrum ten zuiden van Constitución (ongeveer honderd kilometer ten zuiden van Bucalemu) veroorzaakte een tsunami, die honderden kilometers kust in een ravage veranderde, waaronder het terrein van deze oudere man. De danssalon en restaurant konden geen stand houden tegen deze vloedgolf, tegen dit enorme natuurgeweld. Alles was in een oogwenk verwoest en verloren. Jaren van hard werken en investering was plotsklaps verdwenen. Maar daar kon de man zo te zien wel mee leven, het waren vooral al die herinneringen aan de feesten waarvan hij de gastheer was geweest die hem zo nu en dan een triest gevoel gaven. Het was een leven wat nu achter hem lag. Nu resteerde alleen nog een kleine camping met tien a twaalf plekken in plaats van baas te zijn van het restaurant en de in de buurt alom bekende salon.

Ondanks een kleine vergoeding ter hoogte van ongeveer 6200 euro van de regering, besloot de heer Gomez, die de zeventig is gepasseerd, om niet weer opnieuw zo iets groots op te bouwen aangezien er geen opvolger zich aan had gediend. Dan maar de camping zal hij hebben gedacht en elke dag kwam hij even buurten voor wat aanspraak want dat had hij zo te zien nodig. Een amabele en vriendelijke man met tevens gevoel voor humor. Op de voorlaatste dag werden ze door hem uitgenodigd bij hem thuis voor thee en een broodje. Het werd door de leeuw en de vogel in dank afgenomen en het is die gastvrijheid die de paradysfugel zoveel gevoel van geluk geeft in dit lange, smalle land.

Zaterdag 27 februari, precies zes jaar na de grote ramp, zou de laatste dag zijn op de camping. De volgende dag stond de reis naar het meer van Vichuquén (spreek uit: bie-tsjoe-kén) op het programma. Een veelbesproken rit en de route was in de afgelopen vier á vijf dagen wel tien keer veranderd. Wel of niet over de niet-geasfalteerde routes, dat was de vraag waar het steeds om draaide. Echter betekende de asfaltroute minstens een dag extra fietsen: er zou een lus gemaakt moeten worden het binnenland in om daarna weer bij de kust uit te komen. Doordat de leeuw en de vogel uiteindelijk langer in Bucalemu bleven, hadden ze de tijd gehad om rond te vragen hoe de onverharde wegen erbij lagen en vooral: of ze veel steile stukken bevatten. Meerdere routes vielen af en uiteindelijk bleef er min of meer één mogelijkheid over om het gebied te doorkruisen. Er werd besloten om het risico te nemen, mede omdat het gebied bekend staat om haar prachtige landschappen.

De dag voor vertrek werd een deel van de route beproefd omdat de twee waren uitgenodigd om het Feest van het Zout bij te wonen in Lo Valdivia, om daar met de marionetten een optreden te verzorgen.

De route vanuit Bucalemu naar Lo Valdivia is geasfalteerd en binnen driekwartier waren ze in het dorpje aangekomen wat ongeveer een traject van 9 kilometer is. Lo Valdivia is gelegen in een vallei waar op een natuurlijke manier zeezout gewonnen. Met uitzondering van de wintermaanden genereert het zout het gehele jaar door werk. Het aanzicht was schitterend. De rechthoekige baden met verschillende dieptes en kleuren wat veroorzaakt wordt door dit kristal, is een prachtig aanzicht en het stak de paradysfugel voor het eerst echt in het hart dat ze geen camera meer ter beschikking had want o wat waren dit mooie paranoramaplaatjes geweest.

Het optreden werd in dank afgenomen en na het laatste ronde over de braderie werd met een verrukt gevoel huiswaarts gekeerd om voor de volgende dag uitgerust aan het nieuwe avontuur te kunnen beginnen: over zand- en puinwegen naar het meer van Vichuquén. In Mapudungun betekent de naam 'zeeslang' omdat het meer de vorm van een kronkelende slang heeft. Een rit van tegen de veertig kilometer, waarvan alleen de eerste twaalf verhard zouden zijn.

De eerste negen kilometers waren bekend terrein en het ging vooralsnog voorspoedig. Ze volgden de weg verder, Lo Valdivia langzaam achter zich latend. Zo nu en dan kwam er een pick-up langs die naar hen toeterde. Dat waren vast mensen uit Bucalemu of Lo Valdivia die 'de artiesten' hadden zien optreden. Want zo worden de vogel en de leeuw bijna overal getypeerd: 'los artistas'. Ze vallen op want niet iedereen reist per fiets het land door en in de kleine dorpen heerst ook hier in Chili een groot 'ons kent ons gehalte', dus iedereen weet al gauw wie bedoeld worden met 'los artistas'.

Al snel kwamen ze aan bij de brug waar het asfalt zou ophouden. Ze sloegen linksaf en de eerste zes kilometer was vlak en de weg was lag er in een goede conditie bij. Daarna werd het heuvelachtiger en de paradysfugel moest een keer van de fiets om haar voertuigcombinatie naar boven te duwen. De heuvel was niet eens zozeer te steil maar de dunne bandjes verloren grip wanneer ze kracht zette en slipten door waardoor ze uiteindelijk stil viel. Dan maar lopen, dat ging namelijk net zo snel. Boven aangekomen zag ze dat de afdaling veel te steil naar beneden ging. Dat durfde ze niet aan, het zou een kamikaze-actie betekenen en ze wilde niet dat het fiets-avontuur hier zou eindigen. Dan maar de kar loskoppelen en die eerst naar beneden brengen om daarna de fiets op te halen. Zo gezegd zo gedaan en de weg kon weer vervolgd worden. Ze moest lachen om de situatie maar het maakte haar niets uit, ze wist van te voren dat dit soort obstakels deel zouden zijn van de reis.

De etappe werd vervolgd en het was een route door de wildernis waar ze hooguit vijf huizen op een traject van vijftien kilometer waren gepasseerd. De kruising was in het zicht gekomen en dat betekende dat ze dik over de helft waren en tot nu toe viel het haar aardig mee. Ze had zich lastigere situaties voorgesteld en de fietsen en de karretjes hielden zich tot nu toe uitstekend. Na anderhalve kilometer sloegen de twee linksaf om deze route acht kilometer lang te volgen. Ook dit was een redelijk goed onderhouden route met zo nu en dan 'wasbord stukken'. Ribbels, wat één en al gestuiter was, maar daar konden de leeuw en de vogel redelijk langs heen passeren. Sommige hellingen moesten opgelopen worden en er waren er twee bij waar de twee met moeite boven kwamen want ze slipten weg dus moesten ze uiterst voorzichtig zijn dat ze niet zouden uitglijden of het evenwicht verliezen. Ze konden met hun voeten niet goed afzetten tegen het losse grint en daardoor konden ze maar heel gestaag vorderen. Maar ook deze obstakels werden gepasseerd en de camping, waar ze op aangeven van een echtpaar uit Santiago dat bij hen in Bucalemu de camping had gedeeld, heen zouden gaan, kwam steeds dichterbij. Bij de afslag naar rechts gingen de laatste 5 kilometers in. Al het stof, het gehobbel over de zand- en puinwegen, begon haar tol te eisen. De twee waren niet meer optimale conditie en het bleek dat dit juist het moeilijkste deel van de route was. De paradysfugel vroeg zich af waarom bijna altijd het laatste stuk het zwaarst was, het was namelijk niet de eerste keer dat in het zicht van de haven de grootste hindernissen genomen moesten worden!

Er zat echter niets anders op en na vijf kilometer ploeteren, de weg ging vooral omhoog in plaats van naar beneden, kwamen ze bij het bord 'Camping Vichuquén' aan. Echter was er geen camping te bekennen, daarvoor waren ze veel te ver van het meer af, ze zaten daarvoor nog veel te hoog. De enige optie was het enorm steile zandpad naar beneden te nemen. De paradysfugel koppelde haar karretje voor de zoveelste keer los om af te kunnen dalen. Het begon al een beetje te schemeren en het werd tijd om zekerheid te hebben waar de nacht door te kunnen brengen. Ze liep naar bedenen, achter haar karretje aan dat ze zoveel mogelijk probeerde af te remmen. Ze kreeg er lamme armen van en ze besloot de kar in de berm te zetten zodat ze de fiets kon ophalen. Dit scenario werd meerdere keren herhaald want de weg naar beneden bleek lang. Wat een gedoe! Echter dacht ze er niet bij na, dat zou kostbare energieverspilling zijn, het ging min of meer op de automatische piloot. Ze wilde zo snel mogelijk bij de receptie uitkomen om de nacht veilig te kunnen stellen.

Na meer dan een half uur geploeter en in het schemerdonker kwamen ze eindelijk uit bij de receptie aan het rand van het meer en een aardige vrouw met kort grijs haar van middelbare leeftijd met de naam Lydia verwelkomde hen. De leeuw en de vogel wasten hun handen en gezicht bij het eerste kraantje wat ze zagen want ze waren onherkenbaar geworden na de helse rit, ze zaten onder het stof. Ze praatten wat met de vrouw, waar ze vandaan kwamen en ze bespraken de route die ze hadden gevolgd. De vrouw vertelde dat ze al een aantal malen eerder fietsers op de camping hadden gehad.

Na wat gebabbel over koetjes en kalfjes was het tijd om het over de prijs per nacht te hebben. Het bevriende echtpaar had hen verteld dat ze op een camping hadden gestaan waar ze 3.500 pesos (vijf euro) per persoon per nacht rekenden. Echter, dat bleek een andere camping te zijn geweest....... Hier was het laagste tarief per persoon 10.000 pesos (13,50 euro). Dat hadden de leeuw en de vogel simpelweg niet en ze vroegen de vrouw of er misschien langs het meer een route was die ze konden vervolgen want dezelfde route terug omhoog was geen optie. Het was inmiddels al donker en de twee waren uitgeput. Er was geen andere route en het dichtstbijzijnde dorp lag op meer dan tien kilometer. De vrouw belde met de andere camping om te vragen tot hoe laat ze mensen ontvingen en daarna belde ze met de eigenaresse van de camping om naar een oplossing te zoeken.

Met dank aan de eigenaresse Angela konden ze deze nacht voor 7.000 pesos op de camping staan en ze zouden hen de volgende dag met het hele hebben en houwen bovenaan afzetten. Wat fantastisch, wat een geweldige gastvrijheid en de vogel en de leeuw bedankten mevrouw Lydia voor haar enorme behulpzaamheid. Ze kregen een plek toegewezen onder een appelboom en terwijl de paradysfugel de tent op zette en het bed klaarmaakte, ging de leeuw op zoek naar hout voor het vuur zodat ze tenminste iets warms konden bereiden. Lydia wees hen op het feit dat de camping warme douches had en dat ze daar van moesten profiteren. Dat gegeven kwam voor de paradysfugel als een geschenk uit de hemel want tijdens het reizen komt er maar zeer sporadisch warm water langs. Daarnaast waren ze klam aan het worden want het was buiten inmiddels vochtig geworden en aardig afgekoeld qua temperatuur. De warme douche was een zegen, het leek of haar hele lichaam continue 'dankjewel' zei tegen het warme water wat over haar lichaam stroomde en ze kon er maar geen genoeg van krijgen!

Terug bij de tent was de soep inmiddels klaar. Dat deed hen extra goed want ze waren aardig uitgedroogd en al gauw werden ze slaperig. Tijd om lekker schoon het bed op te zoeken en uit te rusten. Ze zouden niet eerder dan morgen aan het eind van de middag vertrekken, hetgeen bekentende dat ze de ochtend voor henzelf zouden hebben en de kans hadden om van het prachtige meer en uitzicht te kunnen genieten. Voor het slapengaan, dankten beide het universum voor deze geweldige plek, de enorme gastvrijheid en het feit dat ze de helse rit zonder kleerscheuren waren doorgekomen. Ze wisten het al een tijdje: Ze hadden de goden met hen! JK