Hallo¡ Daar is de paradysfugel weer¡¡ Het waren bevlogen weken waarin veel gebeurde en waar maar weinig tijd was om de pen te pakken. Alles had te maken met de voorbereiding van een idee waar deze vogel al heel lang op zat te broeden... Naar het zuiden, zonder retourdatum, minstens een maand of twee-drie, op de fiets met een karretje zodat de hele hebben en houwen mee kon..... Ze wist dat dit plan haar niet kon ontwijken maar haar geduld werd wel een aantal keer duidelijk op de proef gesteld. Er moest een fiets gevonden worden en een karretje en dát met een zeer beperkt budget.

Echter, de paradysfugel zou de paradysfugel niet zijn als ze dit niet als een uitdaging zou opvatten en bovendien wist ze zeker dat ze haar ros en kar zou tegenkomen want daar had ze al geruime tijd haar zinnen op gezet. De ros en de kar... Het deed haar denken aan de koets en de koetsier uit het boek 'De Zevensprong' (Tonke Dragt), waarin de ritten van de koets door het bos meerdere keren werden beschreven. Dat magische en geheimzinnige boek wat ze als klein meisje altijd zo fascinerend had gevonden en het zou mooi zijn om dat boek nog eens opnieuw te lezen om het hele verhaal weer eens op te helderen, want de paradysfugel had het niet meer helemaal duidelijk voor ogen waar het allemaal om draaide. De spaanse versie heeft dit keer de voorkeur om zo het niveau van de vreemde taal op peil te houden én uit te breiden. Dat is een noodzakelijkheid omdat de paradysfugel ook schrijft onder een ander pseudoniem, namelijk die van Ave Porteña. Porteños worden de inwoners van Valparaiso genoemd, en 'ave' zijn de gevederde vrienden.

Naar Santiago, want daar zou ze haar gouden koets tegen het lijf lopen. Een enorme metropool van bijna 7 miljoen inwoners, naar die enorme mierenhoop omdat ze wist dat daar de pareltjes op haar lagen te wachten. Het instinct zei dat het tijd was, en in een mum had de wind de richting van haar bries veranderd. Het venster bevatte al niet meer haar mooie silhouet, de paradysfugel was gevlogen¡

Het was alweer bijna een jaar geleden dat ze voet had gezet in het pompende, economische hart van Chili. De laatste keer was vorig jaar februari toen ze haar ouders verwelkomde, een weerzien na drie jaar.

Net als toen, kon ze ook nu weer vertrouwen op de gastvrijheid van een goede vriendin. Paz, een wijze trouwe strijdster, die de naam van de vrede draagt en die ook de Nederlandse bodem kent en heeft betreden, sloeg haar armen om haar heen in het hartje centrum.

Veertienhoog, met uitzicht op enkele nog steeds besneeuwde bergtoppen was het uitzicht van de paradijsvogel de komende dagen. Ze stond op het balkon het panorama in zich op te nemen. 'Wat een gekkenhuis' dacht ze toen ze net was gearriveerd, een jungle van beton en de krioelende menigte beneden haar. Zo stond ze daar een tijdje, observerend en zo nam ze de verschillende zichtlijnen in zich op. Daar in de verte, een witte top. De sneeuw altijd op de achtergrond, dat gaf haar een gerust gevoel en ze snapte nu waarom haar vriendin hier haar stekje had gevonden. Die top met sneeuw brengt rust en vanaf de bank zit je zo op de berg, het is een kwestie van visualiseren en met de gedachten daar heen reizen. De paradysfugel kon zich indenken dat de reis naar die top elke dag de rust weer in het hoofd kon terugbrengen na een bezoek aan de mierenhoop daar beneden. Bovendien, naast die prachtige oude witte dame, waren er vele doorkijkjes tussen de gebouwen door te ontdekken, die zorgden voor een interessant geheel.

De avond was al aan het vallen en de vleermuizen maakten op de voorgrond de intrede. Ze had ze niet kunnen spotten maar de scherpte van van de roep door de nacht was herhaaldelijk aanwezig. De stad is tijdens de duisternis het koninkrijk van deze wonderlijke wezentjes en de paradysfugel was blij dat in dit stenen oerwoud toch nog natuurlijk leven te vinden was.

Ze liet haar blik nog eens gaan van links naar rechts en van boven naar beneden, de gedachten stroomden door haar hoofd als een waterval en ze probeerde zich niet in de stroom te mengen. Even was ze afgeleid van wat ze voor zich zag, blijkbaar had ze weer een staart van een gedachte te pakken en haar natuurlijke reactie was om omhoog proberen te klimmen om te weten waar het zou uitkomen..... Zou dat een astrale reis zijn? Toen ze dat haar plots begon af te vragen, trad ze een andere wereld binnen..... Ze liet haar gedachten ten aanzien van de fenomeen vrij lopen totdat Paz, haar riep om binnen te komen. Het was hoog tijd om alle goede herinneringen op te halen die ze hadden gedeeld tijdens het tijdperk in de lage landen. Schaterlachend en elkaar zo nu en dan in de armen vallend, verstreek de tijd en de witte wijnfles raakte steeds leger. Het was lang geleden dat de paradysfugel zo had kunnen genieten van het in gezelschap zijn van een goede vriendin en ze bedankte de kosmos voor deze voortreffelijke avond. Morgen, zou de zoektocht beginnen, de zoektocht naar het blauwe paard en de gouden koets en de paradysfugel wist zeker dat ze zou slagen. Misschien niet in één of twee dagen, het zou een kwestie van tijd zijn.....

Santiago – La Quebrada Alvarado (Alvarado-vallei)

Santiago de Chile ligt alweer meer dan een week in het verleden en de paradysfugel is momenteel te vinden in Laguna Verde – km 0. Het is de grens, hier houdt Valparaiso op. Echter, laat dat de inwoners van dit gebied niet horen want volgens hen wonen ze op Playa Ancha, wat 'breed stand' betekent. Overigens is het gebied geen strand maar een grote heuvel die deze naam draagt. De bewoners noemen het 'la republica independiente de Playa Ancha' oftewel: de onafhankelijke republiek. Misschien zou je de vergelijking kunnen trekken met het Noordelijke deel boven het IJ van Amsterdam, waar menigeen zich onafhankelijk van de hoofdstad waant. Enfin, Playa Ancha houdt hier op en de sector Laguna Verde begint, vandaar de km 0. Hier heeft de paradysfugel haar tentenkamp opgeslagen om de laatste voorbereidingen te treffen alvorens af te reizen naar het zuiden. Een groot avontuur staat voor de deur maar eigenlijk is het al begonnen.

Dinsdagmiddag 19 januari vertrok ze op haar prachtige blauwe paard en gouden koets uit Santiago om de eerste kilometers af te leggen. Een dikke 65 km lagen in het verschiet om aan het einde van de dag aan te komen in de Quebrada Alvarado (de Alvarado vallei). Het was een helse rit onder een verwoestende hitte van meer dan 36 graden maar dat deerde de paradysfugel weinig want de euforie dat het avontuur was begonnen, was vele malen groter. Zo nu en dan moest halt gehouden worden om af te koelen in de schaduw van een kleine boom in de berm en het vochtgehalte op peil brengen. Na veel zwoegen kwam ze rond zes uur in de middag aan in Til-Til. De paradysfugel hielt halt bij het eerste groente- en fruitkaam langs de weg om op adem te komen en om de lichaamstemperatuur weer een beetje op orde te krijgen. Ze was zowat oververhit en het lichaam had een langere rustpauze nodig. Bovendien, stond haar nu pas het zwaarste deel van de etappe te wachten. Over de cuesta la Dormida heen, een col van 11 kilometer klimmen..... En dat doen met aanhanger achter de fiets..... De paradysfugel wist dat het een hele zware dopper ging worden, maar wist ook dat ze eventueel buiten het concept 'fiets' moest denken. Er waren namelijk meerdere oplossingen om boven te komen. Waar ze echter uiterst tevreden over was, was het feit dat die berg haar geen enkel gevoel van angst gaf. In vroegere tijden kwamen soms de gedachten langs van: wat als ze niet boven zou komen, wat als ze het lichamelijk niet aan zou kunnen, kortom: pure twijfels. Nu speelde alleen de gedachte: er ligt een bergtop tussen mij en de rustplaats, en verder helemaal niets, ze kon zelfs genieten van de situatie, het deerde haar niet.

Nadat ze een vruchtensapje had genomen in een plaatselijk winkeltje dat gerund werd door een lieve vrouw van Braziliaanse afkomst, die haar ogen enorm vergrootte toen de paradysfugel vertelde dat ze was vertrokken uit Santiago en dat ze dat pas over wilde naar Alvarado. Ze maande voorzichtigheid maar was aan de andere kant buitengewoon aangenaam verrast door het avontuur wat haar ter ore kwam.

Het was inmiddels iets afgekoeld - misschien was het nu 28 graden in plaats van 36 - en de paradysfugel had weer ietwat kunnen herstellen, hetgeen niet betekende dat ze nu fris en fruitig de pas over ging komen. Weer op de fiets, het laatste stuk door het dorp en dan linksaf slaan richting Olmué, de plaats waar de paradysfugel in 2015 drie hele mooie dagen had beleefd. Het was onderdeel geweest van het weerzien, waar ook de leeuw en het kleine konijn bij waren. Maar dat was aan de andere kant van de berg, er lagen haar nog elf lange kilometers te wachten.

Het was nog steeds behoorlijk warm en de paradysfugel had het vanaf het begin al moeilijk. De benen waren niet fit meer, maar het was de rug die als eerste de handdoek in de ring wierp. Al twee jaar praktisch niet op een fiets gezeten te hebben en dan ook nog met aanhanger een bergpas over willen, dat was teveel van het goede. Daarnaast waren de benen niet sterk genoeg om alle kracht te leveren of op een zo effectief mogelijke manier te fietsen om de rug te kunnen ontlasten. Ter hoogte van kilometer 3 hielt de paradysfugel voor de zoveelste keer halt en dacht: vanaf nu geen gefiets meer, dit is een trainingrit en geen uitputtingsslag. De fiets werd geparkeerd en de verschillende opties werden overwogen: hoe nu verder of terug naar Til-Til om daar de nacht door te brengen? Het was inmiddels zeven uur 's avonds.

Naar boven lopen was één van de mogelijkheden, het zou dan tegen het schemerdonker aanzitten wanneer ze aan de afdaling zou gaan beginnen. Ze pakte de handvaten van de fiets beet en begon te lopen, maar ze merkte al na twee passen dat de rug het niet met deze optie eens was. Ze liep wat heen en weer, ging even op een grote steen zitten en liet haar ogen een tijdje voor zich uit staren...... Ondertussen kwam er zo nu en dan wat verkeer langs, auto's, vrachtwagens en pickup-trucks. 'Laten we gaan liften', dacht ze, zich tegelijkertijd afvragend waarom ze in meervoud dacht. Enfin, liften, in ieder geval tot op de top, de afdaling zou vijftien kilometer zijn tot de plek waar ze de nacht zou doorbrengen. Dit plan zou vast slagen want op het platteland van Chili is het een gebruikelijk beeld dat men lifters langs de weg ziet en er is altijd wel iemand die stopt.

De paradysfugel bracht alleen de duim in de lucht wanneer het een pick-up of een vrachtwagen betrof, aangezien fiets en kar niet gemakkelijk in een auto zouden passen. Er gingen ongeveer twintig minuten voorbij voordat een vrachtwagen met lege, platte lader stopte. Een jonge man van rond de dertig vroeg waar de reis heen ging en toen de paradysfugel zei dat ze vierentwintig kilometer verderop moest zijn, sprong de man uit de cabine om het blauwe paard en de gouden koets op de lader te tillen. Hup a kee, klaar is kees en we waren weer onderweg¡ Ze was ingetogen met deze oplossing, zo zou ze mooi op tijd aankomen en liep alles uiteindelijk volgens plan. De weg naar de top was heel mooi, een mooie route voor diegenen die ervan houden om tegen bergen op te fietsen¡ Een mooi gebied waar de weg doorheen meanderde. De zon was inmiddels al achter de bergen verdwenen en de top was gepasseerd, nu alleen maar naar beneden, de Alvarado-vallei in. Al snel naderden ze de plek waar de paradysfugel moest zijn. De fiets en kar werden van de oplader getild, ze bedankte hartelijk de chauffeur en vroeg aan de man van het kleine winkeltje waar de bloemenkiosk was. Dat was het referentiepunt om het huis te vinden waar ze zou verblijven. Het huis van Analina, die een bedje had gespreid voor de paradysfugel, gevonden via de website: www.couchsurfing.com.

Daar zou ze de nacht doorbrengen. Het doel van de eerste dag was bereikt, een uiterst voldaan gevoel had de paradysfugel want de openingsetappe was een groot succes. Een overwinning op alles, een kleine kroon, en zo die gedachte ging de paradysfugel de nacht in, moe maar zeer voldaan¡