Deze zin kwam vandaag in me op en hield me spelenderwijs gedurende een aantal uren bezig. Niet dat dit het enige was waar ik me op focuste, ondertussen draaide de wasmachine, was het mijn buurt om de afwas te doen en zo nu en dan mengde ik me in het gesprek tussen Astrid en haar zoon David. Eerst werd de zin: je dromen leven geboren, pas een uur later kwam je leven dromen. Een mooie woordspeling, en een nog mooier koppel hoe langer ik er over na ging denken en hoe meer beelden van mijn eigen praktijken ik hier aan toevoegde. Beide zinnen zijn wederkering met elkaar verbonden. Het is een symbiose, het ene kan niet zonder het andere. Eerst zul je moeten uitzoeken wat je dromen zijn alvorens ze je kunt beleven. Je zult dus eerst je leven moeten dromen voordat je je dromen kunt leven....En pas toen drong het tot me door...Onbewust heb ik een van mijn dromen waargemaakt, ik (be)leef mijn droom!

Op de dag dat ik met Valparaiso heb kennisgemaakt , werd deze wens geboren. Ooit in mijn leven zou ik een huis willen hebben op een van de heuvels, met een schitterend uitzicht over de Grote Oceaan en de onderliggende stad ......Al die tijd tot nu toe was het nog niet in mij opgekomen dat ik van mijn droom werkelijkheid had gemaakt! Hoe vaak ik wel niet in mijn gedachten mezelfzag zitten op een balkon, op een klapstoeltje lekker in het zonnetje, omringd door allemaal potten met allerlei verschillende soorten cactussen, bromelias en aloe vera. Met een goed boek in mijn handen en een glaasje vers gesperst sap op tafel, zo nu en dan opkijkend van de pagina om de wereld onder mij te aanschouwen en de zachte bries van zee in mijn gezicht te voelen die een glimlach van geluk op mijn gezicht tovert....Voor degenen die de fotos van mijn huis hebben gezien, weten dat mijn huis geen balkon heeft. Maar het is beter om deze zin op een andere manier te formuleren: ik heb nog geen balkon....want dat gaat zeker komen. Is het niet dat Astrid en ik de stoute schoenen aantrekken en wanneer we wat ruimer in de centen zitten een balkon aan het huis hangen, dan is het wel dat ik op een gegeven moment een andere plek zoek waarvan een van de vereisten een balkon of tuin met zicht op zee is. Maar het belangrijkste van dit alles is dat het merendeel van deze droom echter wel al is verwezenlijkt!

Op deze manier, stapje voor stapje je leven vormgeven is heerlijk, ik kan zo genieten van deze reis. Want elke pas vooruit kan ik zo intens beleven. De nieuwe weg die ik meer dan een jaar ben ingeslagen heeft al veel vruchten afgeworpen. Als ik nu terugkijk, de afgelegde weg tot nu toe aftuur, dan wordt ik vervuld met een gevoel van trots. Het eindplaatje, waar de weg uiteindelijk naar toe leidt, is helemaal niet belangrijk. Het is de reis dat ons het geluk brengt. Als alleen de bestemming ons geluk zou geven, zou dat betekenen dat we de hele reis niet hebben beleefd, dat we in feite niet leven, dat we in feite dood zijn. Of anders gezegd: dat het ene moment belangrijker is dan het andere, dat sommige momenten er niet toen.....Alle momenten doen er juist toe, ze zijn alleen anders, ze zijn verschillend, ze zijn uniek. De bestemming is de toekomst, niet het heden. Een doel voor ogen hebben daar is niets mis mee, maar altijd al leven in morgen is het echte leven negeren. Laatst las ik een spreuk, volgens mij van een oosterse wijsgeer, die ik erg mooi vond. Ik weet niet meer precies het citaat maar volgens mij was het zoiets als: Er zijn maar twee dagen in je leven waar je je niet druk over hoeft te maken: gisteren en morgen. En dat is de sleutel, niet met het hoofd in het verleden of de toekomst zitten. Ons hart klopt nu, net als de werking van onze ademhaling. Het hart en de ademhaling herinneren ons eraan dat we nu op dit moment in leven zijn. En dat is mijn nieuwe levensmotto: genieten van elk moment. Of het nu werk is, of dat ik door de stad loop, of dat ik net de bus mis of het moment dat ik mijn huur betaal. Carpe diem, waarom kiezen voor sporadische momenten van geluk als je van elk moment kunt genieten?! En hoe mooi is het ook om nog niet alles te hebben verwezenlijkt, dat je zo nu en dan kunt wegdromen van iets wat er nog niet is, of van wat je nog niet hebt?

Ik ben al aardig op weg vind ik zelf. En hoe heet die weg? Die weg heet Tao...Go with the flow, je laten meevoeren met de stroom in plaats van krampachtig tegen de stroom in te willen zwemmen. Het leven nemen zoals het is en er geen strijd van maken. Een ding tegelijk, geduld hebben, gebeurt het niet vandaag, dan gebeurt het wel morgen. En zo probeer ik te leven, een leven zonder stress, want stress zorgt ervoor dat je niet kunt genieten, dat je met je hoofd ergens anders bent. Dit probeer ik me elke dag voor ogen te houden en het heeft ervoor gezorgd dat mijn leven steeds meer vorm krijgt waar ik me goed bij voel. Ik woon al in de stad waar ik van hou, ik heb een huis met een schitterend uitzicht, het klimaat is heerlijk, ik heb altijd de zee en de bergen om me heen, ik kan naar de zeeleeuwen toe wanneer ik wil, soms zie ik pelikanen vliegen, deze stad huisvest zelfs gieren, valken en haviken, daarnaast zijn er kolibries en zwaluwen bij de vleet. De kleuren van de huizen, de kunst die overal opduikt, kinderen die met hun gekleurde vliegers spelen op de berghellingen, mijn werk wat me op dit moment in mijn leven voldoening geeft, de (reis)verhalen van de hotelgasten, de vrijheid om elke dag zo in te delen op de manier hoe ik dat wil, binnen anderhalf uur en voor 5 euro zit ik midden in de bergen, in de natuur weg van alle drukte en hectiek, ik leef in een cultuur waar delen en vertrouwen hebben in elkaar nog duidelijker aanwezig zijn, waar men de tijd voor je neemt. Dit alles is voor mij onbetaalbaar, dit voedt mijn innerlijke rust en geluk en zorgt ervoor dat ik nog beter in staat ben om de rest van mijn dromen waar te maken. Want dat volkwagenbusje in retrostijl dat komt er, zodat ik de stad kan ontvluchten en op reis kan gaan waarheen ik maar wil!