Het lukt me nog niet ten allen tijde maar het bedt zich steeds meer in in mijn doen en laten: je overgeven aan de (onzekere) toekomst......Die haakjes, zo bedenk ik me net, zou ik juist weg moeten laten. Maar door ze te laten staan, geeft het precies de kern van de zaak weer, de interne tweestrijd die plaatsvindt: de toekomst willen controleren zodat je niet voor verrassingen komt te staan. Je 'overgeven' betekent voor mij dat je dingen niet wilt forceren opdat ze wel of niet gaan gebeuren, het moet niet alleen maar vanuit 'willen' naar voren komen. Het zou vanuit het hart door je poriën naar buiten moeten stromen, een gevoel dat zo sterk is, dat je er niet omheen kunt.....Dit houdt in dat je vertrouwen hebt, ten eerste in jezelf. je hoeft je dan niet angstvallig voor te bereiden op wat er eventueel komen gaat, je gaat uit van je eigen vertrouwen, je eigen kracht. En dit aspect manifesteert zich in alles, op alle vlakken. Om een voorbeeld te geven, ik kan bijvoorbeeld geen verhaal op commando schrijven. Er moet iets voorvallen wat me inspireert om daarover iets te willen melden. Jezelf dwingen om iets te verzinnen of moeten is voor mij niet de manier. Zonder inspiratie geen verhaal, zonder diepgang is er niets interessants voor de lezer. En dit laatste is niet eens het belangrijkste. Als ik plezier heb om met de woorden te puzzelen, de reis van het formeren van zinnen begin om zo het blanco vel van een geletterd ontwerp te voorzien, niet wetende hoe het verhaal zich gedurende dit proces gaat ontwikkelen, dat is voor mij de weg. En ik denk, of beter gezegd: ik ben er van overtuigd, dat dit de universele weg is.

Toen ik vandaag de dag begon, had ik niet kunnen bedenken dan ik nu om kwart voor een in de ochtend dit verhaal aan het vormgeven ben. Lopend op weg van werk naar huis, onder de schitterende sterrenhemel met zo nu en dan een flinterdun aangenaam vleugje wind, kwam de herinnering in me op dat ik vanochtend een glas brak, net toen ik wilde beginnen met afwassen. Nou ja ik.......Het glas viel om omdat er andere items in de buurt waren die zich genoodzaakt voelden om zich te verplaatsen. Het glas stond in de gootsteen om samen met wat bestek en twee ontbijtbordjes te wachten om schoongemaakt te worden. Deze herinnering was de vonk die aanstoot gaf tot het schrijven van dit verhaal. Bij mij komt dat dan vaak in de vorm van een gedachte, maar aangezien ik uitblink in het verzamelen en produceren van gedachtes, herinneringen en beelden, heb ik intussen geleerd dat ik geduldiger moet zijn. Ik neem echt niet meer elke gedachte serieus. Ik heb helaas niet zoveel handen, voeten en kan me nog niet reproduceren om al mijn gedachtes aandacht te geven danwel uit te voeren. De maatregel die ik handteer is: als een gedachte drie keer de revue passeert, dan heb ik het signaal begrepen. Soms benoem ik dat ook letterlijk, dan verschijnt er en glimlach op mijn gezicht en dan zeg ik – tegen wie weet ik niet – 'ja ja ja, ik heb het begrepen, het bericht is aangekomen!' Dit is een vorm, maar er is nog een manier waarop het gevoel zich bij mij manifesteert. Soms worden gedachtes aan elkaar gelinkt, er wordt een brug geconstrueerd tussen verschillende gebeurtenissen. In dit geval ging het ongeveer zo: glas brak – afwassen – scherven – (mijn) theekopje dat knapte tijdens het afscheid nemen bij mijn oom en tante – waar mijn tante zei: scherven brengen geluk – het woord 'geluk' wat me deed denken aan het gelukskoekje wat ik samen met mem bij de koffie nam in het tropenmuseum tijdens ons gezellig dagje Amsterdam – op het briefje in het koekje van mij stond: het geluk zal je spoedig ten deel vallen en zal al je ongemakken en problemen moeiteloos overstemmen – ja, ik kan hier bevestigend op antwoorden want ik voel me met de dag gelukkiger – welke datum is het vandaag? – 24 juni 2012 – hee, 24, 6, 12, veelvoud van zes – 24 juni, was dat niet de datum van de terugreis van mijn ticket? – ja dat was het – dus ik had vandaag in het vliegtuig terug naar Nederland kunnen zitten – aha – het kwartje is gevallen – daarom brak het glas dus juist vanochtend!

Misschien dat je zegt: ik zie de logica er niet echt in. Dat kan heel goed, het is namelijk mijn unieke brein, waarvan alleen ik weet hoe het functioneert en wat mijn logica is. Of laat ik het anders formuleren, ik ken de gebruiksaanwijzing...

Enfin, ik had nog wat trappen te beklimmen alvorens de straat te bereiken waar ik woon om daarna, eenmaal binnen, mijn computer open te klappen en te beginnen. Ik was nog niet aangekomen bij het laatste deel van het werk-woontraject, dat bestaat uit de heuvel op lopen.

Sinds een aantal dagen heb ik gedurende deze reis een nieuwe gewoonte ontwikkeld. Als ik heb gewerkt en 's avonds op weg naar huis bijna boven ben, is er een punt wat een schitterend uitzicht biedt over Valparaiso, de baai, maar vooral ook de sterrenhemel. Meestal ga ik dan even een paar minuutjes zitten en geef mijn ogen de tijd om alles op te nemen. Om even stil te staan bij de dingen die elke dag aanwezig zijn, maar die je snel uit het oog kunt verliezen, alsmede een terugblik te werpen op de gebeurtenissen van de dag zelf. Onderweg naar dit punt op de route zat ik te dubben of ik dat vandaag nu weer moest doen of dat ik beter meteen naar huis zou gaan om te kunnen beginnen met dit verhaal. Ik was alweer bezig met de toekomst, om deze te plannen, want ik was nog niet eens op de plek aangekomen om de beslissing te nemen. Ik probeerde me weer te focussen op mijn tred, op elke trede die ik betrad. Toen ik er bijna was, was er iets wat me opviel: ik hoorde gemompel, meerdere stemmen bereikten mijn gehoor. Eenmaal aangekomen op 'mijn plekje', zag ik dat er drie pubers iets verderop zaten. Duidelijk......vandaag gaan we meteen door richting huis, het besluit is al voor mij genomen. Het is niet meer nodig om op de plek zelf na te denken welke optie ik zou willen nemen. Anderzijds was ik me ten volle bewust dat mijn brein zich toch weer had toegegeven aan de verleiding om zich met de toekomst bezig te houden terwijl dit nog niet nodig was. Verspilde energie zou je kunnen zeggen, die had ik ook voor iets anders kunnen gebruiken....

Terug naar het glas dat in stukken brak. Achteraf gezien was dit voor vandaag een belangrijke gebeurtenis. Op het eerste gezicht, of op het moment van gebeuren, lijkt het geen betekenis te hebben omdat verdere gegevens nog ontbreken. Sommige linken waren nog niet gelegd, waardoor de kettingreactie tussen de schakels in mijn hoofd niet eerder plaats kon vinden. Maar zoals het gezegde luidt: scherven brengen geluk, is het glas dat brak juist op de dag dat ik terug naar Nederland had kunnen vliegen voor mij een signaal dat ik op de goede weg ben. Op de weg naar het geluk. En die weg is nu hier, hier moet ik zijn op dit moment. Net zoals het gebroken theekopje bij mijn oom en tante dat indirect aangaf dat de beslissing om naar Chili te gaan de juiste was.

Voor mij heeft deze gebeurtenis, naast het signaal van de juiste richting, nog een diepere betekenis. Het staat of valt allemaal met elkaar. Ik zou het anders moeten formuleren. Het is niet het breken zelf dat voor mij iets aangeeft. Het is meer het object in kwestie voor en na de 'actie'. Eerst was het een geheel en daarna bestond het ineens uit verschillende delen en stukken. Het is een soort metafoor: scherven – geluk – geheel. Als je de verschillende delen van iets samenvoegt, snap je hoe het in elkaar zit, terwijl als je alleen het resultaat te zien krijgt, je vaak niet weet hoe de totstandkoming heeft plaatsgevonden. Dit impliceert enerzijds dat het proces van vormgeven minstens zo mooi als het eindresultaat. Anderzijds wil dit aangeven dat soms iets zo ingewikkeld is, dat je de verschillende delen en hun onderlinge verbanden eerst moet snappen alvorens het geheel helemaal in het volle perspectief te kunnen zien. Nu ik steeds meer mijn leven vormgeef, afstemmend op mijn behoeften, steeds beter door heb wat bij mij past, snap ik stapje voor stapje beter het geheel. En wanneer je ten allen tijde trouw bent aan jezelf, jezelf niet verloochent, kun je volgens mij niet gelukkiger zijn. Daarom is het gezegde zo mooi, zo helder en zo doortastend. Zo de waarheid: scherven brengen geluk. Door de scherven samen te voegen, hun onderlinge verband te zien, is de weg naar geluk, het begrijpen van het geheel.