Voor de mensen die geen Facebook hebben en mij alleen via de blog volgen, heb ik nieuws! Zoals ik in het voorgaande verhaal al beschreef – dat ik bijna zeker wist dat de kamer op de vlinderheuvel op mij lag te wachten – kan ik melden dat mijn gevoel het bij het juiste eind had! Het hart laat je nooit in de steek als je maar de angsten die het proberen te bedekken uit de weg ruimt en durft te vertrouwen op het innerlijke gevoel.

Vrijdag 1 juni heb ik de kamer bekeken en eerlijk gezegd was de eerste indruk een piep klein beetje tegenvallend. Maar zoals als alles in het leven, moet je soms door dingen heen kunnen prikken of verder kijken dan het eerste beeld wat op je netvlies valt. Ik had het perfecte plaatje in mijn hoofd samengesteld van alle elementen die de huizen hier in Valparaiso bezitten, met de prachtige uitzichten die de stad binnen haar grenzen te bieden heeft en met de natuur die haar plaats binnen het stedelijk weefsel afdwingt. In mijn gedachten had ik een kamer ontworpen met uitzicht op de zee, de muren voorzien van een intense kleur, hoge plafonds, veel licht, ruimte en rust.

Het duurde enkele tientallen seconden of misschien zelfs een minuut om de huidige situatie in mij op te nemen en de voor- en nadelen in mijn gedachten te noteren. Ervaringstijd op zo'n moment is moeilijk meetbaar. Net als bij de aardbeving, waarvan ik dacht dat de hele gebeurtenis maar seconde of vijftien had geduurd terwijl in werkelijkheid bijna anderhalve minuut was verstreken. Mijn hersens begonnen te ratelen en te analyseren: het huis is meer dan honderd jaar oud, de kamer heeft een authentiek en hoog plafond, de houten vloer is nog origineel, de ruimte heeft maar liefst drie paar grote ramen die allemaal open kunnen en in de vroege middag tot de schemering dringt direct zonlicht de kamer binnen.

Toen bezig was de lijst met voordelen samen te stellen en erachter kwam dat ik nog zeker een aantal kon toevoegen, besloot ik dat het gemakkelijker was om juist te kijken welke aspecten niet helemaal waren zoals ik ze mij had ingebeeld en in hoeverre deze belangrijk waren. Niets in de wereld is immers perfect. Dus ik begon de nadelen denkbeeldig te rangschikken. De voornaamste oorzaak voor het eerste gevoel van teleurstelling was dat de kamer geen rechtstreeks uitzicht bood op de oceaan. In gedachten had ik me al meerdere keren zien zitten op mijn bed, turend naar de hele blauwe leegte van zowel lucht als water. Helaas pindakaas, geen zicht op zee, maar wel openheid richting een deel van de heuvels van Valparaiso. Daarnaast had ik de kleur en het feit dat de muren bedekt waren met een laag behang van ongeveer dertig jaar geleden anders voorgesteld.

Na het rondje door de kamer, waarin ik alle hoeken, ramen, oriëntatie, lichtinval en noem het allemaal maar op grondig had geïnspecteerd en geanalyseerd, was de weg weer richting de woonkamer. Op de drempel van de deuropening aankomend, kon ik mijn fictieve ideaalplaatje 'doorslikken' en de realiteit accepteren hoe die werkelijk was. Daar stond ik, onder de deurpost van misschien mijn toekomstige kamer, kijkend naar de twee ramen die als twee ogen de wijde verte in keken en me leken te zeggen: 'Maar kijk hier dan, dit is het wat je zoekt'. Het was alsof de de ruimte tussen mij en de ramen fungeerde als een verrekijker. Ik moest alleen nog even scherp stellen om het te zien. Dit gevoel deed een glimlach op mijn gezicht brengen. Toen wist ik het: Ja, dit wordt mijn nieuwe thuis. Dit huis is als een vogel die hoog in de kruinen van de bomen haar nest heeft. Vrij van alle drukte van de lager gelegen delen, waar de kakofonie van het dagelijks leven van grondgebonden wereld plaatsvindt. Hier in de boomtoppen, het laatste vingerkootje van moeder aarde, het uiterste zuignapje op een van de tentakels van een octopus, waar alleen de elementen regeren, waar de wind haar veren streelt en de bladeren laat ritselen. Hier, verheven boven het maaiveld, het nest hebbend boven de horizon, maar toch door de wortels stevig verankerd, kan deze vogel haar gedachten en instinct de vrijlaten.