Het zal iedereen wel opgevallen zijn dat de eerste vier verhalen niet echt beschreven over wat mij dagelijks bezighoudt hier in Valparaiso. Ik was nog te onwennig om daar over te schrijven. Gevoelens en emoties gingen, en gaan zo nu en dan nog steeds van het ene extreme richting het andere extreme. Alsof je in een achtbaan zit. Soms klimmende richting het hoogtepunt en dan weer afdalend tot een dieptepunt. Er zijn dagen dat ik de hele wereld aan kan, dan gaat alles vanzelf en kan ik genieten van elk moment. Van elke vogel die ik hoor, van elke kat die ik zie, van elk briesje dat een stukje zee aan me presenteert, van alle gekleurde huizen op de heuvels. Maar andere dagen schotelt mijn hoofd mij alle problemen en angsten voor die ik op mijn levenspad zou kunnen tegenkomen. Die twijfel of ik het wel goed doe, of het wel allemaal zal gaan zoals ik wil. Eigenlijk is het belachelijk dat je hoofd je zoveel problemen bedenkt waarvan 90% nooit en te nimmer zal plaatsvinden. Je druk maken over dingen die niet gaan gebeuren, is zo zonde van je tijd, het weerhoudt je ervan om te genieten van alle mooie dingen in het leven. Terwijl, wanneer ik probeer deze gedachtes naast me neer te leggen, op dat moment diep in mijn hart weet dat ik op de goede weg ben. Ik woon al in de stad waar ik zo van hou, die me energie geeft. Na nauwelijks twee maanden is mijn visum in behandeling en heb ik het werk dat ik voor deze etappe in mijn leven nodig heb. Hier ga ik nieuwe mensen leren kennen die me verder zullen helpen mijn eigen netwerk van vrienden op te bouwen en het werk zal me financieel gezien de stabiliteit verzorgen om rustig stap voor stap mijn leven vorm te geven zoals ik wil.

Ik ben ondertussen begonnen met fase twee van dit avontuur: het zoeken naar een eigen plek, een eigen kamer, een eigen stekkie om te wonen. Ik heb het gevoel dat ik morgen de kamer ga vinden die bij me past. Ik heb de kamer nog niet gezien, ik heb alleen de vrouw gesproken en geluisterd hoe ze de kamer omschreef. Het klikte meteen en we hebben beide een ring met dezelfde groene steen. Een Malachiet.....Groen, de kleur van het hart, de kleur waar ik zo van hou, de kleur van de natuur. Eigenlijk weet ik het al zeker. Gek is dat, soms weet je gewoon dingen zeker. Net zoals dat ik wist toen ik ging lunchen bij Viavia café, dat na een gesprekje met een van de medewerkers, dat het de plek ging zijn waar ik zou gaan werken. Ik heb toen tot het verlossende antwoord anderhalve week later, niet eens meer verder gezocht want ik was er van overtuigd dat Viavia voor mij was. Zo is nu de vlinderheuvel voor mij, dat wordt mijn thuis de komende maanden tot het tijd wordt om weer iets anders te zoeken. Van de vrolijke heuvel naar de vlinderheuvel, klinkt niet slecht toch?

Zoals ik in mijn eerste verhaal al een paar keer schreef: ik geloof niet meer in toevalligheden. Wel, deze toevalligheid wil ik jullie niet onthouden.

Twee dagen geleden stond ik op met het plan om een aantal kamers te gaan bekijken. Ik keek in mijn kastje wat ik die dag aan zou trekken. Ik koos voor het vlindershirt. Ik was die ochtend een beetje onrustig, bang zijnde dat ik niet iets zou gaan vinden wat binnen mijn financiële mogelijkheden zou vallen en zou voldoen aan alle eisen die ik heb ten aanzien van een kamer. Terwijl, als je weet wat je wilt en je geduldig zoekt en alles op je af laat komen, komt de plek vanzelf op je pad. Ik had de dag ervoor twee kamers bezichtigd en dat was niet echt wat ik ervan had verwacht. Enfin, ik ging op pad. Vanaf de voordeur van het huis van Sofia, waar ik nog steeds momenteel verblijf, tot het hek wat toegang geeft tot de straat, is een deels onverhard smal pad. Een soort open steeg. Halverwege kruisten twee vlinders dansend mijn pad, toen op dat moment nog geen idee hebbende wat me die dag stond te gebeuren. Ik belde de personen voor de bezichtiging van de twee kamers. Op de weg er naar toe, kwam ik onderweg nog een stuk of drie vlinders tegen. De eerste kamer was niet iets voor mij, veel te donker. De tweede voldeed bijna aan al mijn eisen. Een oud huis, de authentieke stijl waar Valparaiso bekend om staat, kleurrijk en een golfplaten gevel. De kamer was qua licht en zon prima, groot genoeg met een klein Frans balkonnetje richting de straat, geen studentenhuis en de locatie was ook oké. De straat was wel wat aan de drukke kant. Maar op een of andere manier was mijn gevoel niet geheel overtuigd. Later, bij thuiskomst, wist ik dat ik me niet prettig voelde bij het bed wat deel uitmaakte van de gemeubileerde kamer. Ook de drukte van de straat zinde me niet. Maar bij het verlaten van dit huis had ik die informatie nog niet beschikbaar. Ik besloot vanaf daar de trappen op te lopen om bij te bovenliggende straat uit te komen om de omgeving een beetje te verkennen. Want deze heuvel Bellavista ken ik niet zo goed als bijvoorbeeld Cerro Alegre waar ik nu woon. Toen ik boven was, liep ik een stukje naar beneden waar zich een soort souvenirswinkeltje bevond met allemaal handgemaakte spullen. Ik ging er binnen en vroeg of men wist waar men op deze heuvels de advertenties plaatst wanneer er kamers in de aanbieding zijn. De vrouw vroeg wat ik zocht, hoeveel ik bereid was te betalen, hoelang in Chili zou blijven, enzovoort. Toen ik antwoordde dat mijn intentie was om hier mijn leven op te bouwen, verscheen er een glimlach op haar gezicht. Ze zei: ik heb een grote kamer met uitzicht op de Pacific in de straat die Baquedano heet. Het aftasten was teneinde, wederzijds vertrouwen kwam daarvoor in de plaats. We kletsten nog wat en maakten de afspraak dat vrijdag (morgen, wanneer ik dit schrijf) ik de kamer zou kunnen bezichtigen. Ik vroeg op welke heuvel haar huis zich bevond. Ze zei: Cerro Mariposas, de heuvel van de vlinders! Ik zeg niks meer, dit schrijvende met een enorme glimlach op mijn gezicht......

Je kunt je vast wel voorstellen dat ik nu op dit moment heel veel zin heb in morgen. Maar eigenlijk weet ik het al.....We zullen zien of mijn gevoel het bij het juiste eind heeft. Wat de uitslag ook zal zijn, ik zal het je snel laten weten. Ik voel me gelukkig en ik heb alle vertrouwen in morgen....De vlinderheuvel is van mij, het nieuwe territorium waar zich het nest bevindt van deze paradijsvogel!