Het moest er een keer van komen......Het was niet de vraag of het ging gebeuren maar wanneer. Eigenlijk zat ik er stiekem ook wel een beetje op te wachten. Tijdens mijn studietijd hier in 2003-2004 had ik ook wel wat aardschokken meegemaakt, maar dat stelde niet veel voor. Die kwamen qua kracht niet boven 5 uit op de schaal van Richter. In de nacht - er zal vast een verklaring voor zijn dat het bijna altijd 's nachts plaatsvindt - van maandag of dinsdag was het dan zover. Rond 01.00 uur, ik lag net ongeveer anderhalf uur in bed, toen de aarde besloot te gaan bewegen. Ik was in één keer klaarwakker, iets wat ik 's ochtends echt nooit voor elkaar krijg. Dan heb ik minstens een kwartier nodig om echt wakker te worden, aanstalten te maken uit bed te komen en op te gaan staan. Nu sprong ik uit bed en zocht de eerste de beste constructiebalk op in het huis om er onder te gaan staan. Hemelsbreed is die plek een meter verwijderd vanaf waar ik zat, maar ik sprong de andere kant het bed uit dus moest ik nog om het bed heen rennen voordat ik daar aankwam. Daar aankomende riep ik tegen Sofia die in de ruimte boven mij slaapt: 'Sofia, un temblor!' - Sofia, een trilling!- Waarop ze doodkalm antwoordde: 'Esto no es un temblor, es un terremoto'.- Dit is geen trilling maar een aardbeving De muur vasthoudende, zag ik de grond onder mijn voeten bewegen. Het was of de vloer een soort golfbeweging maakte. Het was niet zo dat ik de muur moest vasthouden om te blijven staan, maar het was soms net alsof je op een surfplank staat en over onrustige kleine golven heen glijdt.

Het viel me op dat bij deze beving weinig geluid betrokken was. Vaak wordt een beving vergezelt door een diep gerommel dat uit het binnenste van de aarde lijkt te komen. Je voelt als het ware dat diep ergens onder de aardkost een verschuiving optreedt, dat een bende stenen of rotsblokken van een berg af denderen. Dat was deze keer niet zo. Ook het huis produceerde niet veel geluid, waardoor je zou kunnen zeggen dat de film er iets minder eng door werd. De muziek die de spannende momenten ondersteunt, ontbrak. Niet dat ik dit overigens erg vond! In het huis waar ik tijdens mijn studietijd woonde, hoorde je tijdens de bevingen de houtconstructie piepen, het glas trillen tegen de glaslatten en spijkertjes en kwam het stof vanuit het verlaagde plafond naar beneden zetten. Hier in dit huis, wat ik ongeveer uit dezelfde tijd schat, gebeurde niets van dit alles. Het glas is afgekit en trilt daardoor niet tegen de kozijnen aan. Ook heeft dit huis geen verlaagd plafond en blijkbaar is de constructie van de muren in een iets betere staat.

De beving duurde lang, langer dan een minuut. Echter, op het moment van plaatsvinden heb je werkelijk geen idee hoelang de beving duurt en gaat voortduren. Voor je gevoel kan een seconde een minuut zijn maar een minuut ook een seconde. Zelf dacht ik dat de beving maar een seconde of vijftien had geduurd, wat in werkelijkheid dus bijna anderhalve minuut bleek te zijn. Gelukkig maar want als al deze energie uitgespreid over anderhalve minuut in vijftien seconden zich had gemanifesteerd, dan was het niet bij 6,5 gebleven maar was het eerder richting 8 op de schaal van Richter gegaan. Dat zijn de echte zware jongens waarbij je wel de muren moet vasthouden om te kunnen blijven staan. Het lijkt misschien niet zo'n groot verschil tussen 6,5 en 8, maar deze schaal verloopt exponentieel dus een decimaal hoger is in werkelijkheid een groot verschil in kracht. Overigens, voor mezelf vind ik 6,5 voorlopig wel eventjes genoeg!

Het is goed dat ik nu ongeveer weet wat een echte aardbeving is, het beetje angst wat ik had voor een aardbeving is verdwenen. Het onbekende is door deze ervaring min of meer bekend geworden, hoewel deze ervaring natuurlijk geen garantie is. Elke aardbeving is weer anders. De ene is lang en het ritme is uitgesmeerd over een langer tijdsbestek, anderen zijn kort en hevig. Iets waar ik voorheen niet bij had stilgestaan, is dat de ene beving meer horizontaal is gericht en de ander meer verticaal. Deze van maandag op dinsdag was over het algemeen horizontaal van aard, vandaar dat ik ook het idee had dat ik op een surfplank stond.

Later, toen na een half uur de elektriciteit het weer deed, kwamen we er via via achter dat het epicentrum ongeveer 50 kilometer ten noorden van Valparaiso lag en dat de beving daar een kracht van 6,7 op de schaal van Richter had gehad. Volgens Chileense begrippen was het dus geen aardbeving, alleen maar een trilling. 'Un temblor' en niet 'un terremoto'. Overal ter wereld zou ik zeggen dat alles boven de 6 je toch wel als een aardbeving mag beschouwen. Zeker als je ziet wat voor schade een aardbeving van 6 punt nog wat elders kan aanrichten. Hier in Chili, waar iedereen geprogrammeerd geboren wordt met aardbevingen, spreekt men pas van een aardbeving wanneer de kracht boven de 7 uitkomt! Met andere woorden: ik heb nog steeds geen aardbeving meegemaakt, alleen maar een trilling!!
Aan de andere kant, als je ziet hoe relaxed iedereen hier met de beving omging, dat de elektriciteit na een half uur weer functioneerde, dat de volgende ochtend aan helemaal niets te zien was dat er die nacht een beving had plaatsgevonden en het leven weer gewoon verder ging waar het de vorige dag was gebleven, geef ik de Chilenen wel gelijk. Een aardbeving relateer je toch vaak aan ingestorte gebouwen en mensen die bedolven onder het puin liggen.
Maar, aangezien ik toch een tikkeltje eigenwijs van aard ben, stel ik in dit geval mijn eigen regel op en vind dat alles boven de 6 toch echt wel een aardbeving is! Het is toch wel ietsje meer dan een vrachtwagen die door een klinkerstraat heen dendert...Onderhand was het twee uur in de ochtend en werd het wel weer eens tijd om een poging te doen om te gaan slapen...... om het resterende deel van de nacht nog een aantal keer gewekt te worden door een verscheidene naschokken, oftewel 'replicas'!