Het is dan zover, het eerste verhaal van deze paradys fugel in Valparaiso! De kleurrijke stad waar ik in april 2002 op slag verliefd op werd toen ik met de bus vanuit Santiago afdaalde richting de kust en de eerste woningen hoog boven me op de berghellingen zag verschijnen, nog niet eens een glimp te hebben opgevangen van de stad zelf. Toen wist ik al: hier moet ik terug naar toe, er is iets wat me hier trekt, ik moet de stad verder onderzoeken en opsnuiven.

Precies een week geleden kwam ik na een lange reis weer terug in mijn geliefde stad, oftewel 'mi puerto querido'. De reis was op zich niet zo lang want ik vertrok een uur te laat uit Amsterdam waardoor ik minder lang in Madrid hoefte te wachten. Het opstijgen en het verlaten van Nederlandse bodem deed me niet eens zoveel, maar toen 's nachts het vliegtuig vanuit Madrid richting Santiago vertrok en ik het continent Europa achter me liet, moest ik wel even slikken. Chao Europa, tot weet ik niet wanneer.....Dat was toch een raar gevoel. Naast me in het vliegtuig zat een Spanjaard van een jaar of 65 die ongeveer elke week ergens in Zuid-Amerika moest zijn voor zaken en daarnaast ook redelijk de rest van de wereld had gezien. Genoeg stof voor een gesprek dus! Daardoor ging de tijd relatief snel en gelukkig heb ik aardig wat kunnen slapen. Wanneer het vliegtuig 's ochtends in Santiago aanstalten maakte om te landen en ik uit het vliegtuigraampje keek, werd ik van binnen gevuld met tranen van blijdschap. Een gevoel van dankbaarheid dat moeilijk is te omschrijven. Inmense blijdschap, dat ik dit mag meemaken, een gevoel van: levendiger dan dit moment kan het leven bijna niet zijn!

Nadat ik al snel mijn koffers bijeen had gezocht en door de douane was, wat een tijd duurde omdat er 's ochtends altijd iets van tien vliegtuigen tegelijk aankomen, ging ik bepakt en bezakt richting de bus. In de parkeergarage op Schiphol had ik al even geoefend of ik wel al mijn baggage zelf kon tillen. De busreis vanaf het vliegveld naar het metrostation 'pajaritos' – wat in het spaans 'vogeltjes' (hoe kan het ook anders) betekent, ging vlotjes. Vanaf daar vertrekken de bussen naar Viña del Mar, Valparaiso en alles wat daar tussenin aan de snelweg ligt. Eerst stonden we een tijdje in de file wegens werkzaamheden. Ongeveer dertig kilometer voordat we zouden aankomen in Valparaiso, dommelde ik wat weg . Dat was niet helemaal de bedoeling want ik wilde wel wakker zijn en het moment meemaken opdat de snelweg afdaalt richting zeeniveau en de eerste huizen als het ware zwevend boven de berghellingen verschijnen. Helaas is het panorama van tien jaar geleden niet meer hetzelfde als tegenwoordig. Er zijn in de tussentijd heel wat grote betonnen kolossen neergeplant tussen het groen. Het effect van deze lichtvoetige constructies op de berghellingen met een schaal die past in het landschap, is daardoor op sommige plekken teniet gedaan.

Ik had gedacht dat het zien van de eerste tekenen van Valparaiso me veel zou doen, maar dat viel eigenlijk mee. Pas toen we werkelijk de stad binnenreden via Avenida Argentina, besefte ik pas dat het echt was. Terug in de stad met de oude Trolleybussen uit de jaren '20 van de vorige eeuw en alle gekleurde huisjes op de heuvels die allemaal met de neus gericht staan naar de grote oceaan. Maar deze keer met de missie om in deze stad te blijven, om hier mijn leven op te bouwen, een aankomst zonder een gepland vertrek. Op een gegeven moment liepen enkele tranen over mijn wangen achter mijn zonnebril vandaan. Die bril kon ik un wel afzetten want hoe zonnig het nog was in Santiago, zelfs tot vlak voor we de stad binnenreden, hoe bewolkt was het in Valparaiso. Dat de zon niet scheen, kon me niet echt deren, je kunt niet alles hebben. Er zullen vast nog genoeg dagen komen dat de zon wel schijnt hoewel we hier richting de winter gaan. Wat ik al zei, je kunt niet alles hebben, dan maar twee winters achter elkaar.

Op het busstation aangekomen, wachtte mij het laatste deel van mijn reis: met de taxi naar het huis van Sofia waar ik de eerste weken kan verblijven totdat ik een baantje en woonruimte heb gevonden. De sleutel ging ik ophalen bij een vriend die zijn architectenburo [www.molo.cl] heeft op steenworp afstand van haar huis. Onderweg die kant op, de bekende weg voor mij, maakte ik een praatje met de taxichauffeur. Toeval of niet, wat ik schrijf met een glimlach want ik geloof niet (meer) in toeval, vertelde deze meneer mij dat hij een tijdje in Amsterdam had gewoond. Ergens midden jaren '80 was hij met een aantal Chilenen naar Nederland afgereisd waar er werk zou zijn in de haven. Daar aangekomen bleek dat er van het hele verhaal niets waar te zijn en uiteindelijk belandde hij in Noorwegen waar hij drie jaar heeft gewerkt en gewoond. Door het leuke gesprek wilde ik hem een beetje fooi geven door het bedrag naar boven af te ronden. Maar bijna altijd wanneer zo'n idee in mij opkomt, besluit de persoon in kwestie om het bedrag juist te verlagen en dult dan geen peso meer!

Aangekomen op het adres Monte Alegre 469 - hè waar ken ik deze combinatie toch van, zeker toevallig weer een andere toevalligheid..... 4:69 AM....4:69 MA.... – werd ik binnen warm onthaald door twee vrienden van Daniel. Na even snel mijn e-mail en mijn facebook te hebben gechecked, kwam Daniel al snel binnenvallen en werd er ongeveer tegelijkertijd begonnen met een jamsessie van de band 'Perro Alegre', wat 'vrolijke hond' betekent. Volgens mij, maar zeker weten doe ik het niet, is deze naam afgeleid van de buurt, of beter gezegd de heuvel 'Cerro Alegre'. Valparaiso bestaat niet zoals andere steden uit verschillende wijken. De 52 heuvels die tezamen de stad vormen, hebben elk een eigen karakter en fungeren op deze manier als een buurtgemeenschap of wijk. Doordat de heuvels van elkaar gescheiden worden door kleine valleien, hebben deze een soort autonoom karakter met elk een eigen micro economie, waar het ons-kent-ons-gehalte behoorlijk hoog is. Cerro Alegre – vrolijke heuvel – ken ik erg goed omdat ik hier in de buurt op deze heuvel tijdens mijn studietijd een kamer had. Terug op het oude nest dus. Oeps, een onbewuste woordspeling!

Na te hebben kennisgemaakt met Julia, de vrouw van Daniel, en hun zoontje Emilio was het eindelijk tijd voor een frisse douche. Met de nadruk op fris....Ja, alleen koud water....Buiten was men bezig de riolering te vervangen waardoor er blijkbaar geen warm water beschikbaar was. Helaas pindakaas, dan maar haar wassen met koud water, brrr! Onderhand liep het al aardig tegen zessen en niet veel later kwam Sofia me ophalen. Met alle spullen liepen we ongeveer honderd meter naar beneden naar haar huis. Na een lange omhelzing en de woorden 'tanto tiempo', werd het wel hoog tijd voor het eerste biertje. De terugkomst van Jildou in Valparaiso, daar moest op gedronken worden! Het appartement van Sofia is super, niet heel groot maar wel heel speciaal en autentiek, een loft met een boven- en benedenverdieping. Nadat we beiden met de schroevedraaier de bank hadden bewerkt tot bed en het hadden opgemaakt, werd het toch wel hoog tijd om nog een biertje extra te drinken. Op een been kun je niet staan, ik in ieder geval niet te lang. Waar we naar toe gingen??? Naar mijn o zo geliefde bar 'Pajaritos' …... ik hoef de lezer niet meer de vertaling van dit woord te geven. Bier werd het niet. Het werd witte wijn met perzik, een soort verelde sangria. Nadat we die fles ons meester hadden gemaakt, -voor de nuchteren onder ons: de inhoud wel te verstaan- was ik klaar voor de sloop. Maar ja, we waren afgedaald naar het centrum en ons stond nog een wandeling omhoog te wachten .Ik was blij dat ik uiteindelijk de eindstreep – lees 'bed' heb gehaald. Tot morgen, hasta manana Valparaiso, laat het geen illusie zijn. Hopelijk, als ik morgen mijn ogen open doe, zet deze droom zich voort en ben ik nog steeds hier, wat soms nog erg moeilijk te bevatten is!