De reis richting het oneindige
Op 16 september ging het vertrek gepaard met een zware aardbeving, een gebeurtenis waarvan de paradysfugel meerdere keren zich had afgevraagd of ze er debet aan had gehad. Had het uitvliegen dan zoveel impact veroorzaakt dat de grond was begonnen te trillen? En fin, de reis die alvorens al de titel had: reis zonder (eind)bestemming is één geweest om niet te vergeten. Een prachtige opeenvolging van intense momenten, soms echter ook minder euforische, maar dat was eigenlijk maar bijzaak, het onderweg zijn maakte alles goed, het overstemde alles. Gelukkig is de paradysfugel mentaal een goed getrainde vogel met veel relativeringskunst. Bovendien is ze een vereenzelviging van de natuur, wat haar contact met haar innerlijke op dat soort momenten in stand houdt. En gelukkig voor haar en voor de rest van de wereld is het fijn te weten dat de natuur altijd en overal aanwezig is zodat we kunnen genezen. Deze lente-reis bracht haar naar de rotsen van Cachagua, de daken van La Serena en op de top bij het 3e milennium-kruis van Coquimbo. Een kort uitstapje naar de bloeiende woestijn was eveneens onvergetelijk. Morgen, 20 oktober vliegt de paradysfugel weer terug naar de oude dame, dit keer van korte duur want over twee weken wijst het kompas opnieuw in Noordelijke richting¡