Valparaíso-Totoralillo (410 kms)

Je had al kunnen bemerken uit het vorige verhaal dat de paradysfugel het kraaiennest ging verlaten. De hoge golven en het gezwabber van de boten en dus het heen en weer gaan van de masten, werden haar even te gortig. Het bracht haar constant uit evenwicht want ze werd van hort naar her geslingerd. En alsof dat niet genoeg was, kwam er herhaaldelijk een touw langs slingeren dat ze moest ontwijken en als ze niet bijtijds om haar heen keek, kon ze zo maar een klap van een stuk zeil krijgen. Ook het geschreeuw op de kade, het geruzie van de meeuwen in het luchtruim of beneden op het dek, maakte het geen rustige stek om te vertoeven.

Het was tijd...... Tijd om uit te vliegen. Je door de luchtstroom laten meevoeren en andere oorden leren kennen om zo een netwerk van voedselbronnen te genereren. In vogeltermen: het verspreidingsgebied, het gebied waar je haar zou kunnen spotten of tegenkomen. Haar leefgebied, zo zou je het ook kunnen karakteriseren. En, mensen die haar (al langer) kennen, weten dat ze van nature bepaald geen standvogel is. Wel een strandvogel want ze komt van de Friese kusten, maar ook weer geen permanente want ook daar was ze altijd al onderweg of in verschillende oorden te vinden.Binnenlanden, valleien, drogere, hogere oorden doen haar vanzelfsprekend goed. De thermiek van de hogere luchten laten haar elegante vluchten zien, wanneer ze elke dag haar zonnegroet doet. Zou ze een flamingo zijn? Van die soort die de hoogste bergrug van de Himalaya passeert om zo op de volgende standplaats te komen en die dus een vlieghoogte van 8 kilometer bereikt?¡ Nee, dit is een paradysfugel, die van hoogten en dus van rotsen houdt, of dat nu de kliffen van de kust zijn of de besneeuwde toppen van het hooggebergte.

Enfin, de lentemigratie was in aantocht, de reiskriebels werden haar te gortig en dit virus verspreide zich snel voort. Eerst richting Noord, naar meer zon en meer warmte, naar een minder drukke stad, naar meer rust, meer ruimte en meer natuur. Tijd voor de nodige zonnebaden, om de veren te rangschikken, om de zonnegroet te oefenen, tijd om haar zangrepetoir eens op de avondschemering af te stemmen. Waar ze in Valparaiso door het heen en weer gevlieg en de deinende masten nauwelijks in staat was om eens iets tot gehore te brengen, moest het dak van Serena uitkomst brengen.

Achteraf gezien, we zijn nu inmiddels wat verder in de tijd, was het toch niet het virus dat haar tot vertrek maande. Het was omdat deze vogel op het punt stond om zeeziek te worden en de kans was dan groot dat ze naar verloop van tijd in het water zou belanden en in deze storm van emoties eventueel kopje onder zou gaan.....Weer schipbreuk lijden en er bedropen met een nat verenkleed uitkomen, nee daar had deze vogel absoluut geen trek in. Eén tsunami was voor haar al meer dan genoeg. Dan maar het heil zoeken op een andere plek langs de lange kust van het einde van de wereld. Het einde van de wereld....... Chile – el fin del mundo, zo duiden de Chilenen maar al te graag hun eigen land aan en de paradysfugel vindt dit nu eenmaal een prachtuitdrukking dus vandaar dat ze deze ter gehore brengt¡

Blijkbaar hadden de zeegoden haar ongewone gefladder opgemerkt of één van hen had haar kreten van verontwaardiging of haar alarmroep gehoord. Dan maar in de halve storm vertrekken dacht de paradysfugel. De wind stond al een tijdje in de gunstige richting, een goddelijke bries die het startsein gaf, was van korte duur. Het was alsof de wind even aantrok, het was alsof ze jaknikte, met haar ogen een goedkeuring gaf. De paradysfugel had het subtiele signaal opgemerkt en wist dat het zover was.Echter, velen van ons, merken vandaag de dag deze subtiele natuurlijke momenten vaak niet (meer) op. Maar, wanneer je de wetten van het universum kent en in lijn met haar stelsel leeft, herken je haar taal en kun je met haar communiceren. Een glimlach verschijnt. Het is alsof je een boek hebt uitgelezen en het volgende je tegemoet komt met een titel die meteen je interesse trekt zodat je eigenlijk meteen wilt beginnen met lezen.

Er waren meer die zich gereedmaakten om de noordelijke kant op te gaan. De leeuw brulde al tijden dat hij er klaar voor was en zei dat hij puur en alleen op de paradysfugel aan het wachten was. Waarop de Paradysfugel antwoordde: Leeuw, als je niet kunt wachten, dan ga je toch vast? Ik haal je wel in door de lucht¡¡ Maar dat antwoord wilde de leeuw niet horen en hij brulde nog iets onverstaanbaars.

Woensdag 16 september, el gran día..... In de ochtend werd afscheid genomen van de oude haven, de paradysfugel bedankte haar o zo geliefde paradijs en ze vertrouwde haar toe dat er een dag zou zijn dat ze zou terugkeren.In het begin van de middag was het dan eindelijk zover: de reis ging beginnen¡ Ondertussen stormde het rustig voort, dat wil zeggen, de leeuw brulde bijna onafgebroken tot aan het moment dat ze elkaar ontmoeten op het busstation. De start van een avontuur zonder eind......

De eerste etappe was met het openbaar vervoer, van Valparaiso naar de kruising van de snelweg (Ruta 5) met de binnenlandse weg naar La Ligua, een rit in een streekbus van dik anderhalf uur. Dit stuk was bekend terrein want al eerder, meerdere malen, had de paradysfugel deze route al verkend. Daarna liften op de snelweg met alle bagage: twee grote rugzakken, een tent en nog een kleine rugzak.

Het was frisjes en het duurde bijna twee uur voordat een oudere man in een wijnrode pickup-truck stopte en vroeg waar de twee naar toe wilden. Richting La Serena, waarop de man antwoordde dat hij naar Los Vilos ging. Dat was een eind de goede richting op¡

De oudere man bleek een rustige man en hij praatte zoals mensen die tijd hebben: met rust tussen de woorden op een gematigde en subtiel vrolijke toon. Echter, zijn stijl van autorijden kon de paradysfugel niet kwalificeren als rustig of sereen, hetgeen de teller bijna constant 140 km aangaf. Ach wat geeft het, dacht de paradysfugel, dan schieten we mooi op en kunnen vandaag nog op de plaats van bestemming komen. Zoals vroeger thuis op het Lemster-nest altijd al werd gezegd: wat eerder hier, is wat eerder daar¡

Vlak voor dat Los Vilos werd bereikt, kreeg de oude man een telefoontje van z'n vrouw die hem meedeelde dat er een zware aardbeving had plaatsgevonden in de regio. Ze wist niet de kracht maar uit het tweede telefoontje even later, bleek dat het eentje was geweest die de hoogte van 8,4 op de schaal van Richter had bereikt. Een zeer zware jongen dus die we door het gerace over de snelweg niet eens hadden opgemerkt¡

Dit voorval, dit scenario op de dag van vertrek, deze optie daar had de paradysfugel niet bij stil gestaan. Het idee was om vruchtbare oorden te ontdekken en juist niet om in een rampgebied terecht te komen..... Echter, op het moment van verwittigen, wist niemand nog welke omvang de schade van de beving had veroorzaakt, daarvoor zouden we eerst bij de volgende tussenstop moeten aankomen.

Nauwelijks hadden ze een voet gezet op de bodem van Los Vilos en de oude man hartelijk bedankt en uitgewuifd, of de aarde begon opnieuw hevig te schudden. Het was alsof de paradysfugel op een surfboard stond met onder zich de voortbewegende golven. De leeuw pakte haar vast om haar te beschermen en sprak enkele kalmerende woorden. Dankje, zei de paradysfugel, met een glimlach van een oude wijze op haar gezicht. Ze was namelijk volledig in haar element om het gebeuren van moeder natuur te observeren en te doorvoelen. Voor haar zijn deze momenten juist de tijdstippen om een diepere spirituele laag aan te boren, een rotsvastigheid van vertrouwen en respect naar buiten en naar binnen te laten vloeien. Het is om het contact tussen het individu en de aarde te versterken. Het is de intensiteit die je het gevoel geeft dat je leeft en daarvoor is een dankwoord of enkele woorden die respect betuigen een soort vanzelfsprekendheid.

Gestrand in Los Vilos, zo leek het op het eerste moment. De stroom was uitgevallen, een tsunami-alarm was afgekondigd voor de gehele kust van vierde en vijfde regio en de onzekerheid hing in de lucht of er verder gereisd zou kunnen worden want er gingen geruchten dat de snelweg in noordelijke richting geblokkeerd zou zijn. En daarbij kwam dat er haast geen voertuigen langskwamen die de weg die kant op vervolgden.

De paradysfugel liet het allemaal gebeuren want ze wist dat ze toch niets aan de situatie kon veranderen. Echter, had ze het gevoel van binnen dat Los Vilos niet de plaats van het eerste tentenkamp zou zijn. Ze wist bijna zeker dat de reis vervolgd zou worden. Het was inmiddels al na negen uur s avonds maar het was redelijk aangenaam wat het wachten vergemakkelijkte. Mensen communiceerden, er werd radio geluisterd om te horen of de snelweg daadwerkelijk deels was afgesloten of niet.

De leeuw werd ongedurig en ging op onderzoek uit, op zoek naar meer informatie en zag plotseling dat een bekende leider van een Chileense band genaamd 'Sol y Lluvia' (vert. zon en regen) zich onder de mensen bevond. Dat vond de leeuw natuurlijk interessant en hij raakte al snel aan de praat waarop even later het moment verwittigd moest worden in de vorm van een foto waar ook de paradysfugel op moest verschijnen. Na de vereeuwiging liet de paradysfugel de conversatie voor wat het was en ging rustig op een bankje zitten om het schouwspel van afstand te observeren en tegelijkertijd een oogje in het zeil houden op de bagage.

Geleidelijk kwam het verkeer weer een beetje op gang, er gingen zo nu en dan voertuigen richting Noord. De leeuw en de paradysfugel maakten zich klaar en installeerden zich aan de overkant van de weg om het geluk te beproeven. Er ging een kwartier tot half uur voorbij en er gebeurde niet veel. Tot op het moment dat iemand riep: Gaan jullie mee? Onze bus vertrekt zo¡ De paradysfugel keek vragend de leeuw aan: Bedoelen ze ons?? Waarop de leeuw op hetzelfde ogenblik beiden beantwoordde: Ja, we komen eraan¡¡

De reis werd vervolgd¡ De eerste twee zitplaatsen gelijk achter de chauffeur van de bus met de gehele band Sol y Lluvia, – bestaand uit ongeveer tien personen - was wat het universum voor ons in gedachten had¡ VIP-plaatsen voor de leeuw en de paradysfugel¡ Wat een avontuur, wat een gekheid, wat geweldig, wat is het leven toch schitterend en wat heeft het soms prachtige onverwachte cadeaus voor je in petto¡ Dacht de paradysfugel en ze voelde zich erg bevoorrecht dit te mogen meemaken. Achterin werd wat gegrapt en soms her en der een zin gezongen wat goed voor de stemming was. De bus vorderde gestaag. Vele malen moest haar snelheid gematigd worden voor afgebroken rotsblokken en steengruis wat de op de rechterweghelft was terechtgekomen, waardoor de bus naar de linkerhelft uitweek. Waar we passeerden, waren deze plekken al gemarkeerd door de snelwegpatrouille of de politie.

Het was al laat, na twaalven, er werd wat gedut. De bus minderde opnieuw vaart, nu iets abrupter. Dit deel van het traject was blijkbaar nog niet geïnspecteerd door de instanties want de gevallen stenen lagen ongemarkeerd her en der over de vooral rechterkant van de weg verspreid. Soms waren de stukken rots zo groot als een kleine salon- of bijzettafel maar vooralsnog kon de reis worden voortgezet hetzij met gematigde snelheid want dit deel was nogal getroffen door vallend gesteente. Gestaag reed de bus verder de duisternis in. Dit deel van Chili, de vierde regio, staat bekend om haar schone luchten en alsmede het zicht op een prachtige sterrenhemel. De regio is dun bevolkt waardoor grote delen niet verlicht zijn. Het is dan ook niet verwonderlijk dat de grootste telescopen ter wereld die het oog hebben gericht op het universum, zich in het binnenland in één van de valleien van deze streek bevinden.

De paradysfugel dutte opnieuw in, het was tot nu toe al een lange en enerverende dag geweest. En ze wist uit ervaring dat áls ze al zouden aankomen in het kleine dorpje Totoralillo, er in ieder geval minstens een dikke kilometer moest worden afgelegd met alle bepakking op de rug, er nog een tent moest worden opgezet en ingericht.

De bus remde opnieuw, dit keer niet zo abrupt. In de verte verschenen rode lichten, lichten van stilstaand verkeer zo bleek. Het leek op een file maar omdat er weinig verkeer op de weg was, kon dat het niet zijn. Er deed zich een gerucht de ronde dat er één brug over een uitloper van een vallei was die schade had opgelopen en waarvan niemand wist of deze afgesloten zou zijn of niet. Ja, de bus stond in de wacht voor deze desbetreffende passage en al gauw bleek dat het verkeer deze hindernis kon nemen, zij het met zeer aangepaste snelheid. Net voor het oprijden van het brugdek was de kracht van de aardbeving waar te nemen in het hoogteverschil wat het had veroorzaakt tussen de verschillende brugdelen. Ten minste 40 cm verschil was er ontstaan om het overspannende brugdek te kunnen oprijden. Grappen werden gemaakt dat dit de laatste seconden waren in deze wereld want we zouden met brug en al naar beneden storten en in het gapende gat verdwijnen. Ergens achterin de bus hield iemand nog een schietgebedje. Toen de bus de overkant bereikte en dus zich weer op 'vaste' bodem bevond, ging gejuich op en werd er luid geapplaudisseerd, we hadden het overleefd¡

Vanaf deze brug, el puente Teniente, was het niet zo ver meer naar de eindbestemming. Om ongeveer half drie in de morgen hield de bus halt bij de afslag Totoralillo, een kilometer of 20 verwijderd van de stad Coquimbo, hoofdstad en naam van deze regio. Totoralillo zou de eindbestemming zijn voor deze eerste dag. In het pikkedonker maar onder een ontzagwekkende koepel van sterren, liepen de leeuw en de paradysfugel het talud af naar beneden. Onder de snelweg door de stilte in, met een heerlijk aangename temperatuur en vergezeld van een adembenemende stilte. Wauw, dacht de paradysfugel, alweer zo een intiem moment met de natuurlijke elementen, wat is de immense donkere leegte toch mooi, hoe kunnen we dat als mens-zijnde toch soms vergeten? Hoe kan het zijn dat we ons in de huidige maatschappijen zo laten opslurpen, dat we onze eigen kracht weggeven, we niet meer dit prachtige, ontastbare weten te waarderen én te respecteren?¡ Hoe komt het dat velen van ons zich niet meer op één of andere manier verbonden voelen? Dit hield haar een tijdje bezig en ze bedacht zich opeens dat het juist misschien wel haar taak was om dit thema in haar zangrepetoir op te nemen om zo deze mooie harmonieuze melodieën op een aanstekelijke manier ter gehore te brengen zodat het zich als een soort virus zou verspreiden en de hele wereld zou veroveren. Deze paradysfugel is namelijk een voorvechtster voor een betere wereld, eentje met minder geweld, meer naastenliefde en compassie. Want we stammen allemaal af van dezelfde bron en voor ons allemaal is de aarde, deze planeet, onze woning, onze tempel en onze habitat. Ze zoekt dan ook geallieerden, ze zoekt soldaten en lichtmeesters om de krachten te kunnen bundelen en zo de jongere generatie op hun krachten te wijzen want zij zullen onze toekomstige strijders zijn om de mensheid van haar eigen ondergang te redden.

Enfin, de eerste huizen onderscheidden zich in de korte verte, zo ver er iets in het vizier te zien was. Nu was het niet ver meer en even verderop klonk muziek en was er een kampvuur. Daar stonden een man of tien, misschien waren het er iets meer. Het bleken de vissers te zijn van de betreffende visafslag van het dorp. Dit was de veilige hoogte want het tsunami-gevaar was nog niet geweken en de motor-politie kwam daardoor ook regelmatig langs om te controleren of er toch geen personen afdaalden naar de waterkant.

De leeuw liep op hen af om te vragen hoe het dorp de aardbeving had doorstaan en hoe de situatie beneden was. Er was schade zeiden de vissers maar het leek redelijk mee te vallen. Een aantal boten waren beschadigd maar het merendeel van de vissers had de spullen in veiligheid kunnen brengen. Op andere plekken, zoals Tongoy en de stad Coquimbo, hadden de vissers gehoord dat de situatie vele malen ernstiger was, dat de zee ver buiten haar grenzen was getreden en delen van het dorp en de stad had vernietigd.

De leeuw deelde zijn medeleven mee, wenste de vissers sterkte en vroeg naar een plek om de tent voor een nacht te mogen opzetten. Vlakbij, enkele tientallen meters lopen, waren lege en vlakke plekken te vinden waar de tent kon worden opgezet. Het was drie uur in de ochtend, de eerste slaapplek was geïnstalleerd.

Dag één, kampement Totoralillo,..... Wát een dag, wat een belevenissen, alle gekheid op een stokje. Nu kon de paradysfugel eindelijk haar ogen toedoen. Echter, ze wist zeker dat ze in de nacht nog minstens een paar keer zou worden gewekt door moeder aarde..... Een beving met deze kracht komt nooit alleen. Daarna volgen altijd vele en vele naschokken variërend van schaal drie tot en met zes op de schaal van Richter.... Maar de tent stond veilig, op genoeg hoogte en afstand van de kust om zich over dit soort scenario's niet druk te hoeven maken.

Nogmaals, wát een dag en dit was nog maar dag één, dacht de paradysfugel, wat zou dag twee voor me in petto hebben?¡ Met de gedachte hieraan begon het dromen al, ze had inmiddels de slaap al gevat.... Tot morgen, oant moarn, hasta mañana paradysfugel¡

Reacties

Reacties

Kim

Leuk om te lezen! Groetjes vanaf Bonaire!

Judith

Wat een mooie woorden paradys fugel! Ik geniet ervan!

Sonja

Moai Jil!

rodrigo

muy bien...

{{ reactie.poster_name }}

Reageer

Laat een reactie achter!

De volgende fout is opgetreden
  • {{ error }}
{{ reactieForm.errorMessage }}
Je reactie is opgeslagen!